سلام و عرض ادب خدمت آقای دکتر حاجی میرزایی وزیر محترم آموزش و پرورش

بنده علیرضا قاسمی راوندی متولد 1337 بعد از انقلاب وارد حرفه خیاطی شدم و پس از گذشت زمان کوتاهی شروع به دوخت نمودم . هنگامی که میخواستم برشکاری را بیاموزم مشاهده کردم که تمام روشهای آموزشی خارجی هستند با خودم گفتم که چرا ما یک روش ایرانی برای خودمان نداریم و فکر کردم حالا که انقلاب کردیم و اینهمه مردم برایش جان دادند یک کسی باید یه کاری انجام بده . آن لحظه متوجه نبودم که به این ندای قلبی بنده ، پروردگار توجه نموده و این وظیفه را بر عهده خودم خواهند گذاشت .

بهر حال امروز یک روش کاملاً ایرانی ابداع نموده ام  و در حالیکه برای خودم هم باورش سخت بود طی دهه 80 آنرا از طریق سه شبکه تلویزیونی به مردم معرفی کرده و با استقبال چشمگیری هم روبرو شدم .  این تنها سعی بنده برای گسترش روش پارسی نبود در زمانهای مختلف به وزارت کار و فنی و حرفه ای آن مراجعه نمودم . بارها به دانشگاه الزهراء و دیدار مسئولان خیاطی در آنجا مراجعه کردم .  با دانشگاه امیر کبیر و بخش نساجی آن برای آموزش در تماس بودم . با دانشگاه علمی کاربردی تعاملاتی داشتم . سه بار با فاصله زمانی ده سال و دو سال و بتازگی هم با مراکز آموزش و پرورش ارتباط گرفتم که آخرین بار که حدود یک سال و نیم هم زمان برد با آقای یزدانی مسئول کتابهای درسی تا نهم در ساختمان پژوهش و برنامه ریزی آشنا شدم . بر خلاف اینکه روزهای اول میگفتند خدا شما را فرستاده چون آموزش و پرورش قصد دارد به دانش آموزان از پیش دبستانی تا کلاس نهم چند حرفه را هم بیاموزد و تصمیم جدی داشتند که بخش خیاطی را به بنده بسپارند با اینکه از روز نخست با شرایطم آشنا بودند و گفتند شما استثنا هستید چند روز قبل اعلام کردند که مدیران بخاطر سن و مدرک دیپلم مرا از اینکار حذف کردند . ایشان اوایل میگفتند بیا اینجا طرحهای خودت را بنویس که در پاسخ ایشان گفتم که با وجود این شرایط میتوانم در خانه هم برنامه های آموزشی خودم را بنویسم . بهر حال در آنجا جلسات متعددی داشتیم و مرتب با ایشان در تماس بودم و نقطه نظرات جدید خودم را اعلام میکردم حتی یکبار برای پیش دبستانیها طرحی دادم که برای انواع ظروف مایع ظرفشویی که آموزشی خاص بود برای اینکه دانش آموزان از ابتدا با شکل اندامهای مختلف آشنا شوند پوششی توسط کیسه نایلونی های گلدار با چسب نواری و نخ برای اندازه گیری و درآوردن الگو ، بلوز و دامن پلیسه طراحی کرده و با یک توپ کوچک سری با نقشی از صورت  که به یک سمت آن چسباندم و یک روسری قشنگ ، ظرف ده دقیقه در دفتر ایشان این مدل آموزش را انجام دادم که وقتی میخواستم وسایل را جمع کنم گفتند به هیچ چیز دست نزن و بگذار همه چیز همینطور که هست بماند . بارها شک کردم که مرا برای نوشتن برنامه میخواهد حتی یکبار از ایشان سؤال کردم که آیا آموزش بنده جدیت دارد که ایشان گفتند مگر ما با کسی شوخی هم داریم . در مکانهای دیگر مربیان برای اینکه باید متدهای خارجی را کنار میگذاشتند و از ابتدا روش پارسی را می آموختند سد راه میشدند . در اینجا خواهشمندم جنابعالی قضاوت بفرمایید .