بعد از انقلاب احساس میکردم که باید دست به کارهای عملی زد لذا سه ماهه دوخت را یاد گرفتم و وقتی میخواستم برشکاری یاد بگیرم شنیدم همه متدها خارجی هستند خیلی تعجب کردم  که چرا ما با وجود این تمدن کهن برای خودمان یک روش خیاطی نداریم با خودم گفتم : ما اینهمه شهید دادیم کسی باید کاری انجام بده . حالا احساس میکنم خداوند ندای قلبی مرا شنیدند و در راهی قرارم دادند که اکنون یک روش ایرانی بسیار بهتر از تمام متدهای خارجی ابداع کرده ام و نام آنرا ( روش پارسی ) نهادم و بفضل پروردگار موفق شدم در سه شبکه تلویزیونی به مردم معرفی کنم و تمام قسمتهای آن در سایت تبیان و سایتهای دیگر موجود است و تاکنون اشخاصی سی دی های آنرا تکثیر کرده اند اما دریغ از کمترین همکاری وزارت کار و آموزش و پرورش و مربیان دانشگاه الزهرا و....، قصد درد دل ندارم اما همان تلویزیون هم تا مرا مثل لباسی که میشویند ، نچلاندند فرصت خدمت ندادند .

این خاطرات شیرین را نوشتم تا متوجه باشید که بی گدار به آب نمیزنم . البته این طرحی که نامش را ( قانون پرداخت هزینه های ساکنین آپارتمانها )  گذاشته ام تا جا بیافتد زمان می برد اما عاقبت خوشی دارد . هم چنان که با پیچیده ترین مسائل ریاضی که آشنا میشویم ساده بنظر میرسد .

خوب میدانم هنگامی که کنتور آب یا برق مشترک است امکان دارد یک خانواده دو نفره از یک پنج نفره مصرف بیشتری در حد اصراف داشته باشد اما نمیتوان همه را به یک چشم نگاه کرد و بخاطر عده ای معدود که ان شاء الله آنها هم خوب میشوند ، همه را در عذاب قرار داد .

من نمیگویم این طرح کامل است شاید لازم باشد افرادی باهوش با حضور ذهن بیشتر و تخصص آنرا کاملتر کنند و این هیچ اشکالی ندارد مهم اینست که به داد خانواده های ضعیف و نیازمند برسیم . بنده در مسجد و مکانهای دیگر با مردم که گفتگو کردم دیدم همه با این معضل مشکل دارند یکی میگفت : در مجتمع ما یک خانواده چهار نفره اندازه یک دونفره وجه آب میدهند و هر موقع مطرح میکنیم میخواهند ما را کتک بزنند . خودم  که دو سال هست اینجا آمدم از رنج همسایه در عذابم . نمیدانم شما چه نظری در مورد این طرح خواهید داشت ! آیا تا بحال آپارتمان نشین بوده اید یا نه ؟ اما خودم که 60 سال منزل شخصی پدری بودم تصور اینکه آپارتمان نشینها با چه دردسرهایی روبرو هستند را نمیکردم اگر شما هم نبودید میتوانید بپرسید . بعد از عنایت خدا منتظر لطف شما هستم.