اهل حرم و خرابه شام ؟ دیوانه کنندست  غوغای نوامیس تو در دام ا دیوانه کنندست     ظلم بی حدِ یزیدِ بدنام دیوانه کنندست         مهمانی کوفیان آن ایّام دیوانه کنندست      نوشیدن می از دل این جام دیوانه کنندست    رأس پدر اندر طبق طعام دیوانه کنندست    ذکر روضه و مصیبت رقیه جانسوز و کشندست    آوردن سر به منظر سه ساله دیوانه کنندست    تا شاهد آن فاجعه با دید? دل هست         دیوانه شدن در غم نـازدانه فرزانه کنندست     از دوری روی پدر او اشک و فغان شد       ماتمکده از ناله اش عرش آسمان شد    اشک از رخ عمه و صحابه اش روان شد      اشکی که اساس مکر اهریمن و ویرانه کنندست      شمعی شدو پای سر خونین پدر سوخت           در مکتب دل به عاشقان عاشقی آموخت       دلسوخته نوری به ره هدایت افروخت         شمع حرمش انس و ملک را همه پروانه کنندست       چون پای سر بریده ات رقیه جان باخت           شیرینی جان را چو شکر گونه زبان باخت         دل را به هوای حرمش پیر و جوان باخت      داغ هجرتش در دل خونین جگران خانه کنندست         هر قطره اشکی به مصیبت تودریاست        دریا، چه بُوَد گریه که بر زینب کبری ست       الله به دعوتگه زائرت مهیاست       دریاب نظارت گر ما حضرت زهراست         هر جا ملکی گریه بر آل تو پیمانه کنندست